bu aralar çok kişiden duyuyorum "çok yoruyorsun" hiç bir şey yapmamam bile birilerini yormaya yetiyor. Ne yeni konuşmaya başlayan çocuklar kadar soru soruyorum ne de çok konuşuyorum. Aksine sessiz kalıyorum bu aralar herkese her şeye. sanırım bu daha fazla düşündürüyor.
Ben mi ben iyiyim rahatım. Uzak olmak, seyretmek içinde olmadan mutlu ediyor beni.
Sus biraz diyenlere peki dedim dinlemeye başladım.
Konuşurken herkesi duyamadığımı fark ettim.
Eskiden uyumadan önce anlatılan masallar büyüyünce uyandıktan sonra anlatılmaya başlandığını gördüm.
Bir varmış bir yokmuş demeden herkesin birbirini kandırdığını yolun başında fark etmek belki de çok şeyi kaybettirecek ama çok fazla bir şey değiştirmeyecek
Uzakları arttırmanın uzun vade de iyi geldiğini öğrendim kısa zamanda
Belki de haklıydın şimdi yaptığım gibi yapmamalıydım
Hepimiz yalandan da olsa mutluyduk öyle değil mi?